Er zijn weinig plekken op aarde die zoveel romantiek en mystiek uitstralen als Timboektoe. Al eeuwenlang spreekt het ‘El Dorado van Afrika’ tot de verbeelding: een woestijnstad waar je niet alleen met goud geplaveide straten vindt, maar ook een veel grotere rijkdom – cultuur, muziek, literatuur. Een onbereikbare metropool aan de rand van het einde van de wereld. Dat sprookjesachtige gaat zo ver dat de Engelsen Timboektoe zelfs gebruiken als synoniem voor ‘any far away place’. Veel reisverhalen beginnen met de zin: ‘Timboektoe bestaat echt!’ Het roept de vraag op: wat is anno 2018 nog waar van die mythische status?

‘Toen we daar aankwamen dacht ik eerst: is dit het? Timboektoe heeft een grote reputatie, maar is in feite een kleine stad’, zegt onderzoeker Hassnae Bouazza, ‘het is echt een dorp. Het lijkt ook een beetje op het wilde westen, overal zie je woestijnzand en verlaten straten. Mensen waren blij ons te zien.’